Νέα απεργία στις 14/10 ενάντια στο ν/σ Κεραμέως Πώς μπορεί να κλιμακωθεί ο αγώνας των εργαζομένων;

 11/10/2025

Νέα απεργία στις 14/10 ενάντια στο ν/σ Κεραμέως

Πώς μπορεί να κλιμακωθεί ο αγώνας των εργαζομένων;

 

Του Νίκου Κανελλή*

Η ΑΔΕΔΥ και ένας σημαντικός αριθμός Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών[1] ανακοίνωσαν την Πέμπτη 9/10 νέα 24 πανελλαδική απεργία για την Τρίτη 14 Οκτωβρίου. Η απεργία στις 14/10 εμφανίζεται ως συνέχεια της 24ωρης γενικής απεργίας της 1^ης Οκτώβρη.

Κεντρικό αίτημα είναι να μην περάσει το αντεργατικό ν/σ της Κεραμέως που προβλέπει 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη και ελαστικοποιεί ακόμη περισσότερο την εργασία, εις βάρος των αναγκών των εργαζομένων. Επιπλέον, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις προτάσσουν αιτήματα για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων όπως είναι η μείωση του χρόνου εργασίας (35ωρο-5ήμερο-7ωρο), η αύξηση των μισθών, η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η επαναφορά του 13^ου και 14^ου μισθού στο δημόσιο τομέα κα.

Τα αιτήματα αυτά ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων και όλες/οι οι εργαζόμενες/οι θα θέλανε να τα δούνε να πραγματοποιούνται. Δυστυχώς όμως, δεν περιμένουμε πως αυτή η απεργιακή κινητοποίηση μπορεί να φέρει πιο κοντά την ικανοποίησή τους. Αμφιβάλλουμε μάλιστα πολύ για την επιτυχία της και τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων.

Πρέπει να είναι σαφές ότι για να αποτραπεί η ψήφιση του ν/σ Κεραμέως, και για να ανατραπεί το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο όλων των τελευταίων ετών (ν. Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη κοκ), χρειάζονται αγώνες με διάρκεια.

Η προκήρυξη μεμονωμένων 24ωρων γενικών απεργιών, που δεν έχουν συνέχεια, και δεν είναι ενταγμένες σε ένα συνολικότερο σχέδιο αγώνα, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Αντίθετα, οδηγούν στον εκφυλισμό της ίδιας της ιδέας της γενικής απεργίας.

Την ίδια ώρα, πρέπει να πούμε ότι για να πιεστεί πραγματικά η κυβέρνηση και να εξαναγκαστεί να πάρει πίσω το ν/σ, δεν αρκεί η ανακοίνωσή μιας απεργίας.

Καταρχάς, το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ δεν έχει προκηρύξει απεργία για τις 14/10 (καλεί μόνο σε συμμετοχή στη συγκέντρωση της Αθήνας) είναι κάτι που αποδυναμώνει το κίνημα αφού αφήνει εκτός ένα πολύ μεγάλο τμήμα των εργαζομένων. Η ευθύνη βαραίνει την ηγεσία της ΓΣΕΕ γύρω από τον Παναγόπουλο.

Επίσης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία της 1^ης Οκτωβρίου δεν ήταν μεγάλη και σίγουρα δεν ήταν ανάλογη με το μέγεθος της επίθεσης.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί συνέβη αυτό. Το εργατικό κίνημα έχει υποστεί σοβαρές ήττες τα τελευταία 15χρόνια. Έχει χάσει πολλά δικαιώματα και ένα τεράστιο μέρος από το εισόδημά του (-32,8% μεταξύ 2009-2024 για μια 4μελή οικογένεια, σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ). Επιπλέον, ο αριθμός των εργαζομένων που είναι μέλη σε συνδικάτα έχει μειωθεί δραματικά στον ιδιωτικό τομέα (μόλις 8-10% σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ).

Γι’ αυτό οι εργαζόμενες/οι «ζυγίζουν» κάθε φορά το κόστος μιας απεργίας με τις πιθανότητες που πιστεύουν ότι έχουν να πετύχουν κάποιο αποτέλεσμα. Οι ήττες βαραίνουν στις πλάτες των εργαζομένων.

Για να αλλάξει το δύσκολο κλίμα απαιτούνται περισσότερα πράγματα από την απλή προκήρυξη κάποιας απεργίας.

Καταρχάς χρειάζεται να γίνει μια καλά οργανωμένη, πλατιά καμπάνια ενημέρωσης των εργαζομένων με περιοδείες και ενημερώσεις σε χώρους δουλειάς. Χρειάζονται ακόμη συνελεύσεις στα σωματεία ώστε οι εργαζόμενες/οι να μπορούν να συζητήσουν και να λάβουν τις αποφάσεις. Είναι επίσης σημαντικό να φτιαχτούν απεργιακές φρουρές για να «κλείσουν» μεγάλους χώρους εργασίας. Τελευταίο και σημαντικότερο είναι ένα σχέδιο αγώνα που να ξεκινά από ολιγόωρες στάσεις εργασίας, που να προχωρά σε απεργίες στους πιο μαχητικούς κλάδους, να περιλαμβάνει απογευματινά συλλαλητήρια (ενωτικά κι όχι διασπαστικά) και αυτά να κλιμακώνουν σταδιακά και να καταλήγουν στη γενική απεργία.

Ένα τέτοιο ή αντίστοιχο σχέδιο πάλης θα μπορούσε να εμπνεύσει τους/ις εργαζόμενους/ες και να βγάλει το εργατικό κίνημα ξανά στο δρόμο. Παρά το δύσκολο κλίμα, η δύναμη του εργατικού κινήματος παραμένει, δυνητικά, τεράστια.

Είδαμε το σεισμό που προκάλεσε η γενική απεργία για τα Τέμπτη τον Φεβρουάριο που μας πέρασε όταν πάνω από ένα εκατομμύριο κατέβηκαν στους δρόμους της χώρας και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Το είδαμε στην γειτονική μας Ιταλία όπου οι πρόσφατες πολύ μαζικές γενικές απεργίες, μέσα σε λίγες ημέρες για την γενοκτονία στη Γάζα, έσπασαν στην πράξη τον αυταρχισμό της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Μελόνι.

Για αυτό, παράλληλα με την προσπάθεια για να έχει επιτυχία η απεργία στις 14/10, χρειάζεται να αγωνιστούμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και για το χτίσιμο μαχητικών και δημοκρατικών συνδικάτων, κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.  

 

*Μέλος της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης ΞΕΚΙΝΗΜΑ

---

[1]Εργατικά Κέντρα: Αθήνας, Πειραιά, Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής, Πάτρας, Λάρισας, Εύβοιας, Λαμίας, Ιωαννίνων, Κέρκυρας, Άρτας, Θεσπρωτίας, Αγρινίου, Λευκάδας, Ζακύνθου, Κεφαλονιά - Ιθάκης, Ημαθίας, Λέσβου, Σάμου, Β. Δωδεκανήσου. Ομοσπονδίες: Οικοδόμων, Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Τροφίμων - Ποτών, Φαρμάκου, Τύπου - Χάρτου, Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, Λογιστών.

 

 

Share on Google Plus

About Ξεκίνημα Βόλου

ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση